Po awansie

„ Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem radosnego dawcę miłuje Bóg”.

„Ci, którzy Mu zaufali, zrozumieją prawdę, wierni w miłości będą przy Nim trwali: łaska bowiem i miłosierdzie dla Jego wybranych.”

„Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity”.

Dni mijają tak szybko. Wczoraj byłam w kuratorium, razem z Mariolą. Odbyła się moja i jej rozmowa z komisją ekspercką do spraw awansu zawodowego. Jesteśmy nauczycielami dyplomowanym. Był także pan wójt i Małgosia Szeja, która reprezentowała mój związek zawodowy NSZZ „Solidarność”.
Cieszę się, że mam to już (dopiero?) za sobą. Zawsze uważałam, że droga i sposób awansu zawodowego nauczycieli powinien być zmieniony. Nie będę się nad tym rozwodzić, bo szkoda czasu. Jest jak jest, to nie jedyna rzecz, którą należałoby zmienić w polskiej oświacie.

Dziś od rana (pobudka przed szóstą) przygotowania do kolejnej wyprawy „Artystycznego wozu Drzymały”. Jakieś sprawy w szkole. Wielu pracowników wróciło z urlopów. Jeszcze trwają remonty. Wracamy do domu po 15-tej. Czuję duże zmęczenie, ale warto. Widzę cząstkę pięknej gminy, wspólnotowej. Tak może być.