Upraszanie debaty :-)

Zajrzałam dzisiaj na blog Radnej Krystyny Ołdak. Dawno już nie uczestniczyłam w posiedzeniach rady gminy więc pomyślałam - zobaczę, co słychać w lokalnej polityce. Patrzę i oczom nie wierzę. Jest tam kopia mojego posta „Dobro wspólne i smutny brak dialogu społecznego”. Pomyślałam, a skądże mi to, że doczekał się miejsca na stronie lokalnego polityka? Ale, żeby oddać sprawiedliwość, jest tam również dziewięcio-punktowy monolog (bardzo smutna, wręcz ponura tyrada), która chyba jest jakąś polemiką (przynajmniej tak stwierdza autorka) do mojego, wspomnianego wyżej posta.

 Nie będę się do tego odnosić, ani polemizować, ani prostować. Jej blog zresztą (także inne jej strony, nawet Facebook) nie służy do dyskusji, PT Autorka usuwa lub blokuje zdanie inne od jej własnego. Zawsze za to chętnie wezmę udział w otwartej publicznej debacie o sprawach dla nas ważnych i najważniejszych. W „jej” i naszej sali konferencynej Urzędu Gminy, w „jej” i naszej świetlicy wiejskiej, w jej stowarzyszeniu... w NASZEJ WSPÓLNEJ gminie, wszędzie, gdzie taką dyskusję zorganizuje. O Dobru Wspólnym! Ale i o smutnym braku dialogu społecznego między nami! Ja się debaty nie boję, ani jej nie unikam, przeciwnie – ja o nią serdecznie i ciągle upraszam. Jestem przecież w gminie osobą publiczą, dyrektorką szkoły. Ciemność i niedomówienia nie służą wychowaniu. Jeśli chcesz, możemy nawet najpierw usiąść i wspólnie – z udziałem ekspertów zewnętrznych? - napisać reguły i metodologię takiego dialogu, czas najwyższy. Doczekaliśmy się demokracji, gdzieniegdzie nawet partycypacyjnej :-)

 Powiem teraz tylko tyle, że o(b)mawiany problem nie dotyczy samorządu lokalnego, pracy rady, komisji, radnej. Niniejsza wycinkowa dyskusja, bo nie dialog spoleczny, wziąła początek od zwykłego, prostego pytania „co robicie w ferie”, zadanego po to, żeby nie powielać działań adresowanych do uczniów i ich rodzin i nie wchodzić sobie w drogę :-) Sprawa dotyczy szkoły i toczy się głównie w szkolnej korespondencji między nauczycielami. Ale jak się okazuje i jak pisze jedna ze stron tej wymiany myśli i opinii „Dialog uważam w takich warunkach za niemożliwy”. Ja mimo wszystko uważam, że dialog w każdych warunek jest możliwy, ba! jest konieczny, abyśmy nie dali się zwariować sprawom ubocznym, pozostawiając fundamentalne na boku.

 Pozdrawiam oponenów, z całym szacunkiem, otwartością i oczekiwaniem na dialog prawdziwy.

Kobiece Inspiracje

Na początku chcę podziękować Magdzie, że do mnie zadzwoniła i pomogła podjąć decyzję o udziale w  programie „Kobiece Inspiracje”. To propozycja dla absolwentów  programu Liderzy Polsko – Amerykańskiej Fundacji Wolności. Program realizowany jest przez Stowarzyszenie Szkoła Liderów przy współpracy Programu Liderzy PAFW, a finansowany przez Ambasadę Amerykańską oraz Polsko-Amerykańską Fundację Wolności. Bierze w nim udział dziesięć kobiet z całej Polski, a ja jestem jedną ze szczęściarek, które znalazły się w tym gronie. Będziemy pracowały przez pół roku,  warsztatowo i podczas comiesięcznych spotkań z tutorem.

Inauguracja programu miała miejsce w Kancelarii Premiera Rady Ministrów.  Spotkałyśmy się z panią minister Agnieszką Kozłowską-Rajewicz.

To co mnie zaskoczyło i zachwyciło to niezwykła otwartość i serdeczność Pani minister. W opowiedzianej przez nią swojej historii życia i drogi do miejsca, w którym jest i  czym się zajmuje odnajdywałam (nie ja jedna zresztą) wspólne wątki. Choćby praca w harcerstwie, od zucha po instruktorskie stopnie.  Opowiedziałyśmy o sobie, skąd jesteśmy i co robimy, o swoich sukcesach i marzeniach.
Miałam wrażenie, że Pani minister poświęciłaby nam  zdecydowanie więcej czasu niż to było w planie. Niestety inne zadania, które czekały na nas tego dni nie pozwoliły na to. Wychodziłam z  sali świetlikowej silniejsza, z wewnętrznym głosem pomyśl o sobie, i pytaniem Pani minister, co chciałabyś  zrobić tylko dla siebie?

Do pałacyku w Konstancinie-Chyliczkach pojechałyśmy samochodami. Przywitało nas miejsce jak z bajki, w białej, śnieżnej ciszy i dyrektor PAFW Radek Jasiński. Zaraz po obiedzie zaczęły się warsztaty „Rzeka zmian”. Prowadziła je fantastyczna Maja Branka. Wieczorem obejrzałyśmy film „Niezłomne” o amerykańskich sufrażystkach, dzięki którym kobiety w USA zdobyły prawa wyborcze. Dziś wszystkim wydaje  się  oczywistym, że kobiety idą do urn wyborczych, uczestniczą w życiu społecznym i politycznym, mają równe prawa, a przecież jeszcze nie tak dawno było zupełnie inaczej. "Pełnię praw edukacyjnych (na przykład dostęp do wszystkich wydziałów czy poziomów kształcenia) kobiety uzyskały dopiero po I Wojnie Światowej. Wtedy też kobiety uzyskały pełne prawa wyborcze.  Wydarzyło się to 28 XI 1918 r., na skutek dekretu Tymczasowego Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego. Do ostatniej chwili sprawa nie była przesądzona, jeszcze dzień przed podjęciem decyzji kobiety agitowały  (stojąc całą noc na mrozie) pod jego willą.  Dalsze zrównanie praw zostało im przyznane na mocy Konstytucji z 1921 roku".
Film był poruszający nie tylko drastycznością scen, ale przede wszystkim wielkością, mądrością, siłą kobiet, o których opowiadał.

Piątek był niezwykle intensywny i pracowity. Sięgałyśmy do swoich ograniczeń, ale i siły bycia kobietą. Przyglądałyśmy się  kulturowym uwarunkowaniom, które sprawiają, że postrzegane jesteśmy tak, a nie inaczej, tak, a nie inaczej o sobie myślimy.  Uczyłyśmy się jak przezwyciężać stereotypy, wychodzić z roli. Było wesoło, energetycznie, szczerze, bardzo wspólnotowo.
A jeszcze po kolacji, dwie godziny, rozmawiałam ze swoją tutorką. To uczucie, że mówisz, a ktoś inny, kobieta (co nie jest bez znaczenia) chce cię słuchać i rozumieć jest nie do przecenienia.

W sobotę spotkałyśmy się z dr Marcinem Waleckim – dyrektorem ODiHR, Zespołu Demokratycznych Rządów i Partycypacji w Życiu Publicznym,  Biura Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka OBWE. To również absolwent jednej z pierwszych edycji Szkoły Liderów. Słuchanie go to była czysta przyjemność.
Z niecierpliwością czekam na spotkanie z Natalią (moją tutorką) i kolejne warsztaty. Jeszcze raz chcę podziękować niezwykłym ludziom, których poznałam dzięki programowi Liderzy PAFW. Ta przygoda trwa i jest źródłem nieustających inspiracji.

Dobro wspólne i smutny brak dialogu społecznego

Pierwszy semestr pracy i nauki mamy za sobą. W poniedziałek odbyło się klasyfikacyjne posiedzenie rady pedagogicznej, dzisiaj spotkanie z rodzicami. Dziękuję tym z Państwa, którzy mimo mrozu i śniegu przyszli do szkoły rozmawiać o dzieciach, swoich i naszych wspólnych :-)

Spotkanie rozpoczęło się od Jasełek,  przygotowanych przez gimnazjalistów pod okiem wychowawczyni Renaty. Chyba wszystkim obecnym bardzo się podobało, bo brawa były duże, a co chwila wybuchały salwy śmiechu. Prezentacja ocen i frekwencji szkół i klas przygotowana przez Emilę również wzbudziła zainteresowanie.

Opowiedziałam krótko o innych działaniach szkoły, sukcesach sportowych i artystycznych uczniów, zajęciach pozalekcyjnych i projektach. Ania Fortuna zaproponowała rodzicom kolejne zajęcia dla dzieci, tym razem taneczne. Na zakończenie jeszcze raz zaprosiłam i przypomniałam, że  w pierwszym tygodniu ferii szkoła organizuje zajęcia i wyjazdy dla dzieci. Ta część spotkania przebiegła w bardzo dobrej, spokojnej, miłej atmosferze. Rodzice rozeszli się do sal, gdzie czekali wychowawcy. Rozstawaliśmy się  w serdecznym klimacie. Można powiedzieć, że na zebraniu szkoła pokazała swoje wspólnotowe oblicze.

Dlaczego tak nie mogą kończyć się spotkania rady pedagogicznej? W kontekście dzisiejszego podsumowania działań szkoły i osiągnięć uczniów w pierwszym semestrze, chcę opisać sytuację, która mąci i zatruwa ten pozytywny obraz, jeszcze gorzej, że zatruwa życie naszej wspólnoty. Żeby nikogo nie urazić (to nie są sprawy prywatne, ani osobiste), z szacunkiem i sympatią do osoby, ale z równie wielką miłością do Prawdy i wobec Niej zobowiązaniem, użyję nazw symbolicznych bohaterów zdarzeń : Dyrektor, Nauczycielka, Wójt. Do każdego z bohaterów jest przypisany zakres obowiązków i odpowiedzialności. To są sprawy fundamentalne, o konstytucyjnym znaczeniu dla szkoły i gminy (wspólnoty lokalnej). Dyrektor szkoły – ten i każdy kolejny - jest i ma być tylko kierownikiem, dyrektorem, sługą wspólnoty nauczycieli, uczniów i ich rodzin, liderem Wielkiego Projektu Oświatowego pod zbiorczą nazwą Rzeczpospolita Norwidowska (rzecz wspólna, serdeczna, wspólne dobro), nie graczem o wpływy i pozycję w samorządzie lokalnym.

A było to tak:

Kiedy w sierpniu Dyrektor zatrudniał panią Anię Fortunę w ramach programu „Praca z Klasą”  i zastanawiał się nad zakresem jej obowiązków, wspólnie ustaliły, że „nowa siła” (osobowa i projektowa :-) włączy się także w organizację zajęć dla dzieci w czasie ferii zimowych. Ta informacja została przekazana wszystkim nauczycielom we wrześniu, Dyrektor wprowadzał Anię do szkolnej wspólnoty. Temat ferii - i w ogóle czasu wolnego dzieci i młodzieży - jest ważny, wracałyśmy do niego, co jakiś czas. W grudniu robiłyśmy pierwsze przymiarki. Przygotowania ruszyły pełną parą w styczniu. Byłyśmy przekonane, że w zajęcia uda się włączyć Stowarzyszenie Rzeczpospolita Norwidowska, które jak może, tak wspomaga szkołę w jej działaniach i z nią współpracuje, m.in. szukając dla niej programów i funduszy, po to m.in. powstało.

Trzeba wszędzie szukać wsparcia (tworząc nawet tzw. montaże i partnerstwa organizacyjno-finansowe), przecież nauczyciele mają w tym czasie urlop i nie na wszystko starcza pieniędzy ze szkolnego budżetu, a pewnych funduszy nie można inaczej zdobyć, jak tylko pisząc projekty w ramach stowarzyszenia. Okazało się jednak, że nauczyciele Zespołu Szkół im. Rzeczpospolitej Norwidowskiej to w większości wielcy społecznicy, którzy chętnie poświęcą swój czas dzieciom. Dyrektor słyszał (tylko jako wieść gminną), że jakieś plany na ferie ma również  inne stowarzyszenie, Przyjaciół Strachówki.

Żeby nasze działania nie były takie same i nie pokryły się w czasie, Dyrektor (czwartek 17 stycznia) poszedł do prezesa Nauczycielki – jednocześnie, jak to się mówi, do „swojego pracownika” – zapoznać ją/go z programem działań szkoły. Dyrektor zapytał, co oni planują, wyjaśniając istotę pytania. W odpowiedzi usłyszał ogólnikowe: „dwa wyjazdy w pierwszym tygodniu, maraton filmowy i zajęcia w bibliotece „jeszcze nie wiadomo jakie”, co drugi dzień”. Prezes Nauczycielka szczegółów nie znała, bo nie było jeszcze spotkania Jej zarządu. Na tym nasza? dyrektora z nauczycielem? dwóch prezesów? rozmowa się skończyła. Kim kto jest? Czym co jest? A w tle dzieci, młodzież, ferie, ich czas wolny, działalność szkoły i społeczników, wspólnota(?) lokalna... Brak odpowiedzi!

Do sprawy Dyrektor wrócił na poniedziałkowym posiedzeniu rady pedagogicznej. Rozpoczął od stwierdzenia, że wielość propozycji, które się uzupełniają, a nie powtarzają, jest bogactwem (z korzyścią dla dzieci). Dyrektor zapoznał wszystkich nauczycieli (pracowników i wolontariuszy w jednej osobie) z programem zajęć na ferie w pierwszym tygodniu, programem nikomu nie narzuconym, ani nie wymyślonym sobie, dla siebie, się itd. ale przygotowanym przez grupę nauczycieli i zadał, w tym kontekście, pytanie o program SPS. Usłyszał/usłyszeliśmy od koleżanki Nauczycielki, pracownika szkoły i pani prezes, że ona nie zna szczegółów, wie o dwóch wyjazdach w pierwszym i drugim tygodniu. Dyrektor stwierdził, że zachodzi „tutaj i teraz” oczywisty konflikt interesów i nie jest to w porządku wobec szkoły, która nie jest dobrowolnym stowarzyszeniem, ale "ciałem" ustawowym, realizującym ustawowe zadania. Usłyszał/usłyszeliśmy, że ustawowy/konkursowy/legalny Dyrektor ją/go atakuje i dlaczego w ogóle pyta o sprawy stowarzyszenia na posiedzeniu rady pedagogicznej. Usłyszał/usłyszeli wszyscy, że program będzie we wtorek, już po uzgodniach Rady Pedagogicznej jej szkoły, zostanie ustalony na posiedzeniu jej zarządu.

Wczoraj, gdy Dyrektor rozdawał dzieciom z klasy III kartki z programem-ofertą dla nich i rodziców na ferie, za plecami usłyszał pytanie wychowawczyni Nauczycielki „czy ja też będę mogła rozdać kartki?” Dyrektor na to - „tak, jak zobaczę program”. Dyrektor czekał, oczekiwał wielkodusznie, że Nauczyciel przyjdzie. Nie przyszedł. Dyrektor więc jeszcze raz, przed południem, poprosił ją do siebie. Komunikat Dyrektora do Nauczyciela był krótki - „to jest nie w porządku, ale o tym, w innym czasie i miejscu. Ale! - możesz rozdać kartki z programem”. Wróciłyśmy do swoich zajęć.

Za chwilę (krótszą, dłuższą), jeszcze przed godziną pierwszą, przed urzędem gminy Dyrektor spotkał pana Wójta. Zanim przedstawił sprawę służbową, z którą przyszedł, usłyszał, że „musimy się spotkać w piątek”. Dyrektor zapytał - „z kim i w jakim celu”. Usłyszał, że w Trójkę - Wójt, Dyrektor i Nauczyciel. - „Ponieważ Nauczyciel  (radna, prezes) złożyła skargę. Że jej dyrektor utrudnia i nie pozwolił rozdać informacji o zajęciach w czasie ferii”. Odpowiedź Dyrektora mogła być tylko jedna - „w piątek nie mogę, wyjeżdżam na ważne zajęcia w Szkole Liderów Polsko-Amerykańskiej Fundacji Wolności (w siedzibie Prezesa Rady Ministrów), a w tej sprawie będę rozmawiać z Nauczycielką tylko w relacjach dyrektor szkoły - pracownik”.

Na koniec – znów swoim własnym i pełnym głosem, w pierwszej osobie liczby pojedynczej - powtórzę to, co powiedziałam w poniedziałek na statutowym, regulaminowym (ustawowym wręcz) posiedzeniu Rady Pedagogicznej Zespołu Szkół im. Rzeczpospolitej Norwidowskiej - wielość różnorodnych działań w ferie (czas wolny) tworzy szeroką ofertę dla dzieci i młodzieży i nie ma w tym nic złego. Problem leży zupełnie gdzie indziej. Ale to wymaga dłuższej wypowiedzi (DEBATY PUBLICZNEJ!!) w innym miejscu. Nikt z nas przecież nie jest nieomylny.

Spotkanie w Święto Trzech Króli

Przez wielkie miasta Polski przeszły dzisiaj orszaki Trzech Króli. Barwne korowody, w których szli ludzie całymi rodzinami, aby pokłonić się Chrystusowi. Tradycja to nowa. W Warszawie na przykład orszak szedł po raz piąty. Nasza tradycja, w gminie Strachówka jest inna. Trwa dwadzieścia parę lat i sięga 1991 roku, kiedy przy jednym stole w Święto Objawienia Pańskiego-Trzech Króli spotkali się min. urzędujący wójt Józef Kapaon, jego oponent Mirosław Subzda, przewodniczący rady gminy Kazik Orzechowski, proboszcz Antoni. Spotkać się przy herbacie (i koniaku) by rozmawiać mimo różnic światopoglądowych, politycznych i wszelakich. Poprzedni wójt, mimo, że był zapraszany nigdy z zaproszenia nie skorzystał. Tę tradycję staraliśmy się podtrzymywać, bezalkoholowo. 

Po doświadczeniach ubiegłorocznych, kiedy na zaproszenie na rozmowę przy herbacie zarząd SPS odpowiedział nam oskarżeniami o zawłaszczanie (czego? kogo?), wrogim atakiem i oficjalnymi pismami zastanawiałam się, czy tradycję podtrzymać i jak to zrobić. Bo co do sensu tych spotkań to oczywiście nie mam żadnych wątpliwości. Ludzie, którzy we wspólnocie lokalnej pełnią różne funkcje, wzięli na siebie odpowiedzialność za jakiś fragment jej życia powinni się ze sobą spotykać i rozmawiać. Mimo nieuniknionych różnic, innego rozumienia i spojrzenia na świat, mimo sporów. Tak odczytujemy to święto. Wszak we wspólnej wędrówce Mędrców do Betlejem symbolicznie i wprost spotykają się różne kultury, poglądy, tradycje, przekonania.

W tym roku ja zaprosiłam wójta Piotra Orzechowskiego i księdza proboszcza Mieczysława Jerzaka. Każdy z nich, według własnego rozeznania miał zaprosić dwie osoby, które w jakiś sposób wpływają na kształt naszego życia w gminie Strachówka. Próbowali. Nie udało się. To nic. Najważniejsze, że spotkanie się odbyło. Poszerzone o obecność Jadzi, Wiesi i Asi, a przez chwilę także Renaty i Mirka. Dziękuję Wam, że byliście. To była długa i bardzo ciekawa rozmowa.  

Zdjęcie pochodzi stąd