O "Białym Apelu" w Zespole Szkół im. Rzeczpospolitej Norwidowskiej

Wiele lat temu proboszcz parafii św. Jana Kantego w Legionowie śp. ks Józef Schabowski szukał kogoś, kto poprowadziłby katechezę z najmłodszymi dziećmi. Byłam wtedy na ostatnim, a może przedostatnim roku studiów na wydziale pedagogiki UW, pisałam pracę magisterską i miałam dużo czasu. Byłam w młodzieżowej wspólnocie parafialnej, w duszpasterstwie akademickim. Któregoś dnia Józek zapytał,  przekazując pytanie proboszcza, czy nie chciałabym poprowadzić katechezy dla dzieci. "Ksiądz proboszcz szuka katechetki". Nie byłam po teologii, ani filozofii. To, co miałam, to była "tylko" wiara. Ksiądz proboszcz powierzył mi grupy przedszkolaków i pierwszą klasę. Tak zaczęła się moja przygoda z katechezą.

Przed wieloma laty, już w parafii w Strachówce, ksiądz Antoni poprosił mnie o przygotowanie drugiej klasy do I Komunii Świętej. To było wyzwanie i radość.
To były wspaniałe lekcje, na których mówi się o rzeczach i sprawach najważniejszych. Miałam takie poczucie, że modląc się razem z dziećmi wykonujemy największą pracę wychowawczą, że „załatwiamy” wiele ważnych szkolnych - i nie tylko - spraw. "Bo gdzie dwaj lub trzej modlić się będą..."

Przygotowanie do I Komunii to cały długi rok, a może jeszcze więcej. Z moich wspólnotowych doświadczeń wiedziałam, jak ważne są dni skupienia. Nie - wyjazdy na po-komunijną wycieczkę do zatłoczonej Częstochowy (choć to miejsce kocham szczególnie, wędrowałam tam 9 razy w pieszych pielgrzymkach), ale wspólny wyjazd dzieci z rodzicami, z wychowawcą tuż przed I Komunią Św na dzień skupienia. Dlatego jeździliśmy do Nadliwia, do ks. Krzysztofa Małachowskiego. Była tam zawsze msza św z katechezą dla dzieci, a potem, gdy one się bawiły, rozmowa z dorosłymi. Nieodłączna była też Adoracja Najświętszego Sakramentu, zabawy i wspólna agapa. Były takie lata, że jeździła z nami schola, nasi starsi uczniowie i rodzeństwo. Prowadzili grupy dzielenia, rozmawiali o Panu Bogu z "maluchami", organizowali zajęcia.

A potem przychodziła uroczysta niedziela, przeżywana bardzo wspólnotowo. Patrząc na obecnych w kościele widziałam nie tylko dzieci z klasy drugiej. Były z trzeciej i z czwartej, i z piątej i … . Było rodzeństwo, sąsiedzi, koleżanki i koledzy. To święto ogarnia(ło) całą lokalną wspólnotę, a (bardzo wrażliwym i wszech-czującym) sercem tej wspólnoty jest szkoła. Jak zatem następnego dnia przyjść do niej i nie podzielić się tym, co najważniejsze? Radością, emocjami, myślami, piosenkami i modlitwą! Jak nie przedłużyć tego święta? Tym bardziej, że w poniedziałek po I Komunii dzieci nie mówią o niczym innym. Pragnienie dzielenia się dobrem, jest naturalną potrzebą człowieka.

Wymyśliłam tzw. Biały Apel. Zaproponowałam rodzicom, aby dzieci komunijne przyszły w swoich strojach, bez tornistrów, zaśpiewały, poszły na spacer, były razem. Rodzice dorzucili cukierki dla wszystkich uczniów. A potem ktoś przyniósł ciasto, nauczyciele zrobili herbatę, by przez chwilę być razem - rodzice z nauczycielami, dyrektor z dziećmi i wychowawcą. To dobro pomnażało się. I tak zostało, stając się tradycją. Ważną, bo dotykającą fundamentalnych ludzkich, szkolnych spraw, scalającą szkolną społeczność jak spoiwo.
Kiedy już przestałam przygotowywać dzieci do I Komunii, wychowawcy z nauczycielem religii i rodzicami, sami przychodzili do mnie, pytali o dzień skupienia, o biały apel. Bo przecież nic ważnego w szkole bez wiedzy dyrektora dziać się nie może (tak jak w parafii, bez wiedzy proboszcza). Umawialiśmy się więc w duchu prawdziwej wspólnoty życia i tej samej wiary, jak ma wyglądać "biały" poniedziałek. Bo „biały apel” to przecież nie obowiązek, coś, co musi być w kalendarzu imprez każdej szkoły. To (powtórzę się) potrzeba serca dzielenia się radością z innymi. Tego nie ma w innych szkołach, parafiach i gminach!
Jeśli nie ma poczucia wspólnoty i prawdziwej radości, to wszystko jest nie tak, wszystko staje się sztuczne, udawane, puste. Jeśli nie ma pragnienia spotkania i rozmowy, to po co to wszystko? Szczególnie wychowawca powinien to rozumieć.

Dziękuję Drogie Mamy za Waszą obecność  w szkole, tym bardziej, że wiem, ile miałyście  pracy w tych ostatnich dniach. Przeżyliśmy w rodzinie sześć I Komunii Świętych naszych dzieci (w tym, jedną podwójną :)
Wierzę, że ani jedno słowo dzisiejszej modlitwy na sali gimnastycznej podczas Białego Apelu nie upadło na ziemię, a wszystkie wrócą  do nas, do szkolnej społeczności  błogosławieństwem.  I taki właśnie sens ma  "biały apel".